నాకు తెలీకుండానే
నా దేహం లో మరో ఆత్మ దాగుండేది.
నాకు తెలీకుండానే
నా నోరు వాని గొప్పదనాన్ని పలికెది.
ఆ
కాలం
అంతా కలల్లోనే గడిచేది.
నన్ను నేను తెలుసుకున్నప్పుడు
నా దేహాన్ని నేను తనివితీరా
తడుముకున్నప్పుడు
కళ్ళల్లో కరిగిన కళలకానాచినంతా
మాగానాలల్లో చల్లుదామంటే
నాకు తోడుగా ప్రపంచమంతా ప్రతిజ్ఞ
పూనింది.
పయనించే ఆరాటం లో
ఎక్కడో ఓ అక్షరం
మరింత బలాన్నిచ్చేది
ఎక్కడో ఓ పిలుపు
మరింత ఉత్సాహాన్నిచ్చేది.
ఎక్కడో ఓ మరణం
కన్నీటి శిలా శాసనాన్ని ముద్రించేది.
రాజకుమారుల రాసలీలలు
ఉద్యమ శిఖరాలను
చిటికెలో చిదిమేసినప్పుడు
మేఘాల్లా వచ్చిన వార్తలు
వర్షించకుండా వెళ్ళినప్పుడు
మనస్సేంతగా కృంగిపోయిందో ?
నిప్పు మింగి నిలువునా తగలబడి
మహోద్యమాన్ని వెలిగిస్తున్నప్పుడు
ఆ తల్లి పేగు ఎంతలా తన్లాడిందో?
తల లో తుపాకి గుండు పేల్చుకుని
అమరత్వాన్ని ఎగరేస్తూ ... కిష్టన్నా ...
నువ్వు నేలకొరిగినప్పుడు
ఆ పుస్తెలెంతగా గింజుకున్నయో ?
రాలిపోయిన మీ రూపాలను
ఎన్ని హృదయాలు దాచుకున్నాయో ?
నన్ను
నన్నుగా నిలపాలని
ఎన్ని
గొంతుకలు తపించాయో ?
విజయాన్ని
తీరాన వదిలేసి
అలల్లో
కలిసిన అమరులారా,
కరిగిపోతున్న
కాల ప్రవాహం లో
దశాబ్దాల
ఆవిర్భావాలు కొట్టుకుపోవచ్చుగానీ
ఈ మట్టి
నేర్పిన త్యాగాలకు
అనుభవించే
స్వేఛ్చా తీరాలకు
మీరే
సజీవ సాక్షాలు...